Czym jest integracja sensoryczna?

Integracja sensoryczna to termin określający proces zachodzący w mózgu. Polega on na odpowiednim przetworzeniu, segregacji i interpretacji bodźców pochodzących z różnych zmysłów, a następnie odniesieniu danego zdarzenia do wcześniejszego doświadczenia. Dzięki temu mózg może właściwie zareagować na bodziec.

Kiedy kształtuje się ta umiejętność?

Kształtowanie się tej umiejętności trwa długo – rozpoczyna się już w życiu płodowym, a kończy się ok. 7 roku życia. To długi i złożony proces.

Jakie są objawy zaburzeń integracji sensorycznej?

Zaburzenia te objawiają się niewłaściwą reakcją na bodziec. W zależności od zmysłu, którego dotyczy, może różnie się manifestować. Może to być nadwrażliwość lub podwrażliwość na zapachy, smaki, faktury (np.: dziecko je tylko jeden typ potraw, drażnią je swetry, metki, nie lubi mycia głowy, obcinania włosów, nie lubi być dotykane lub wręcz przeciwnie – potrzebuje mocnego docisku, okazuje nadmierną reakcję na ból lub przeciwnie – ma znacznie podwyższony próg bólu), dźwięki (lękowa reakcja na hałas lub na określone dźwięki, kłopoty z rozumieniem poleceń), zaburzenia ruchowe (problemy z równowagą, jazdą na rowerze, choroba lokomocyjna, niezgrabność ruchowa, problem z łapaniem piłki, nadmierna aktywność ruchowa) i inne. Te trudności przeszkadzają w codziennym funkcjonowaniu i wpływają negatywnie na zdobywanie umiejętności szkolnych (czytanie, pisanie).

Jak wygląda diagnoza?

Diagnoza składa się z kilku części. Najpierw terapeuta przeprowadza wywiad z rodzicami pacjenta. Dotyczy on rozwoju dziecka od okresu płodowego aż do obecnej chwili. Następnie dziecko jest poddawane próbom klinicznym i testom, które sprawdzają poszczególne zmysły i umiejętności motoryczne. Na koniec dokonuje się podsumowania i wstępnej prezentacji planu terapii.

Jak przebiega terapia?

Jest ona dostosowana do rodzaju zaburzeń integracji sensorycznej u pacjenta. Terapeuta zachęca dziecko do wykonania różnych zadań. Ma to formę zabawy – dzięki temu dziecko spędza przyjemnie czas i stymuluje odpowiednio swoje zmysły, co prowadzi do lepszego funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. To z kolei przekłada się na lepsze funkcjonowanie dziecka na co dzień. Celem terapii nie jest nauka konkretnych umiejętności, lecz poprawa działania systemów sensorycznych i układu nerwowego, co stanowi bazę dla takich umiejętności jak czytanie, pisanie czy jazda na rowerze. Terapeuta uczy dziecko funkcjonowania w świecie.

Czy rodzic może się włączyć w działania terapeutyczne?

Rodzic jest niezwykle ważnym ogniwem w terapii SI. Dzięki stosowaniu się do zaleceń terapeuty może wprowadzać pewne działania na co dzień, co zdecydowanie przyspiesza terapię. Wspólne wykonywanie czynności zaleconych przez terapeutę to także czas na zabawę, co rozwija relację dziecko-rodzic.